Bir tanışma hikayesi... Lise bitmiş benim, dersaneye gidiyorum o sene, üniversiteye hazırlanıyorum, daha bebeyim. İnternet şimdiki gibi ulaşılabilir değil çok fazla, çoğunlukla "internet cafe"lerden bağlanabiliyorsunuz.
Geçmişi, belli bir zaman aralığından sonra düşününce farkediyorsunuz ne kadar değiştiğini herşeyin; internete evden bağlanırken bir telefon numarası çevirir, ciiiiiirrrtt diiiddcciiz üüüjjjctt gibi sesler gelirdi bilgisayardan, hey gidi hey! Şimdi koltukta uzanmış ipadimin dokunmatik ekranı ile yazıyorum bu postu. Birde renkli, kameralı, fotoğraf çeken telefonlar çıkmıştı yeni o zaman, 39 numara ayakkabı boyutunda. Reklamlardan sonra dersanede birinin elinde görmüştüm ilk kez, kantinde lazer ışığı tutuyordu sanki gökyüzüne.
Bende de 3110 vardı, seviyordum keratayı, tek tuşlu. Bakmadan kullanıyordum yemin ederim :))
İşte o günlerden, 10 sene önce bugün akşamüstü internet kafeye gittim sıkıntıdan. Schoolbus diye biri geldi başladık sohbet etmeye. Nasıl güldüm esprilerine, nasıl eğlendim anlatamam. Son derece zeki espriler, ağırbaşlı bir muhabbet. Meğerse benim kaderimmiş. Sonraki iki hafta boyunca sadece telefonla görüştük, sürekli arıyor, soruyor, mesaj atıyor... Bense şaşıyorum, neden bu kadar arıyor, ilgi gösteriyor? Pek ciddiye almamıştım. Ne kadar güvenebilirsin ki?
5 Ocak 2013 günü hayatımda bir dönüm noktası olduğunun farkında bile değildim. Beni ömür boyu sevecek, ömür boyu seveceğim kişi olduğunu nereden bilebilirdim?
...10 senedir önce eşim, dostum, yoldaşım sonra babam, oğlum, arkadaşım...
Canım sevgilim, seni çok ama çok seviyorum. Yanında bile özlüyorum seni.
Bu da yıldönümü hediyem ^.^
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder